Η γειτονιά που πήρε το όνομά της από την ομώνυμη οδό αποτελούσε μια λίγο διαφορετική γειτονιά από τις υπόλοιπες του συνοικισμού.

Ήταν η γειτονιά των νησιωτών, των συμιακών και των άλλων δωδεκανήσιων που έφτασαν στον Πειραιά εγκαταλείποντας τα νησιά τους λόγω της ιταλικής διοίκησης και αναζητώντας καλύτερη τύχη. Στην ίδια γειτονιά κατοικούσαν επίσης σαντορινιοί και άλλοι κυκλαδίτες που είχαν αφήσει τα νησιά τους στην προσπάθεια να βρουν εργασία. Το λιμάνι και οι βιομηχανικές μονάδες της περιοχής απορρόφησαν το εργατικό αυτό δυναμικό από τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι συμιακοί, οι σαντορινιοί και οι νησιώτες συνολικά έμεναν σε καλύτερα σπίτια που είχαν νοικιάσει ή κατασκευάσει μετά την αγορά του οικοπέδου. Ο παππούς της Δικαίας Βεζύρη έφυγε από τη Σύμη στα τλελη της δεκαετίας του 1910, έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες με 19 δολάρια –όπως καταγράφεται στα αρχεία του Ellis island– και επέστρεψε στην Ελλάδα 10 περίπου χρόνια αργότερα. Δεν γύρισε στη Σύμη αλλά αγόρασε στην οδό Ψυτάλειας ένα μεγάλο οικόπεδο το οποίο χώρισε σε 5 ισομερή τμήματα. Αρχικά σε ένα από το τμήματα έχτισε ένα σπίτι για την οικογένεια του, τη γυναίκα και τα τέσσερα παιδιά του που ήρθαν από τη Σύμη και σιγά-σιγά ολοκλήρωσε και τα υπόλοιπα σπιτάκια, τα οποία αρχικά νοίκιασε και στη συνέχεια τα παραχώρησε στα παιδιά του μετά από το γάμο τους. Οι δυο γιοι του ο Βασίλης και ο Γιωργάς εργάστηκαν σαν τεχνίτες στα Λιπάσματα ενώ ο Μιχάλης ως ξυλουργός σε ένα μικρό ιδιωτικό εργαστήρι που στεγαζόταν στο οικόπεδο της οικογένειας.[1]

[1] Προφορική συνέντευξη της Δικαίας Βεζύρη, 9.11.2010.