Η συνοικία του Νεκροταφείου Αναστάσεως ξεκινούσε λίγα μέτρα μετά την Πυριτιδαποθήκη, αποτελούμενη από 500 ξύλινα δωμάτια στα οποία έμεναν περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι.

Το νεκροταφείο από το 1926 είχε εξαντλήσει τη χωρητικότητά του, με αποτέλεσμα τη συνεχή επέκτασή του• «Το θέαμα και η κατάστασις των προσφύγων είνε θλιβερά, φρικιαστική και χειροτερεύει η ζωή των κάθε μέρα με την επέκτασι του νεκροταφείου. Μπροστά στα μάτια των η δυστυχία».[1] Οι κάτοικοι ήταν οργανωμένοι στο προσφυγικό σύλλογο Αναστάσεως Πειραιώς και με υπομνήματα ζητούσαν από τους αρμόδιους φορείς τη συντήρηση των παραπηγμάτων τους, αλλά και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Παρά τα διαβήματα, τα προβλήματα παρέμεναν στη συνοικία και ο πληθυσμός αυξανόταν. Το 1931, τα παραπήγματα παρέμεναν 500, όμως οι οικογένειες που κατοικούσαν σε αυτά άγγιζαν τις 600. «Επειδή μερικές οικογένειες δεν ήτο δυνατόν να χωρέσουν στα μικρά δωμάτια, τα εχώρισαν εις ισόγεια και υπόγεια. Ούτω μόλις περάσετε τις θύρες των δωματίων τέσσερα-πέντε σκαλοπάτια οδηγούν εις τα υπόγεια. Τα δωμάτια δεν είνε όσον υψηλά, ώστε να διαιρεθούν εις δύο “ορόφους” και διά τούτο έσκαψαν αρκετά βαθύτερα. […] Το υπόγειο χρησιμεύει ως κουζίνα και τραπεζαρία της οικογένειας. Εδώ μαγειρεύουν, εδώ τρώγουν, εδώ τα παιδιά των κατά τας ημέρας των βροχών και του ψύχους περνούν την ημέραν των. Εις το υπόγειον ελάχιστον φως μπαίνει. Το δάπεδον είνε γυμνόν, εις τα περισσότερα δε η υγρασία είνε τόση ώστε διά να μη πατούν στις λάσπες τοποθετούν σανίδες».[2]

[1] Μιχαήλ Ροδάς, «Ανάμεσα στα Ταμπούρια του Πειραιώς...», Ελεύθερο Βήμα, 2.10.1928, σ. 1-2.
[2] Δ. Σ. Δεβάρης, «Ανάστασις», Ελεύθερο Βήμα, 3.8.1931, σ. 3-4.