Το 1876, στο οικοδομικό τετράγωνο που περιέκλειαν οι οδοί Δογάνης, Ευβοίας (σήμερα Σωκράτους), Ψαρρών και Σφαγείων (σήμερα Εθν. Αντιστάσεως), σε κοντινή απόσταση από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου και το νεκροταφείο, ο Δήμος Πειραιά ανέγειρε το «συνοικισμό των κοινών γυναικών».

Το αρχικό σχέδιο οικοδόμησης των πορνείων προέβλεπε τη κατασκευή τριών διαφορετικών κτιρίων, με θεραπευτήριο και φυλάκιο για την αστυνομία και τη στρατιωτική φρουρά, ενώ ψηλός τοίχος θα έκρυβε τα «άσεμνα θεάματα». Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά όχι μόνο καθόριζε τις προϋποθέσεις άσκησης της πορνείας, αλλά οριοθετούσε και τη ζωή των γυναικών αυτών μέσα από τον εγκλεισμό τους στο χώρο των Βούρλων, την απομόνωσή τους, ενώ συνέβαλε στην ανάπτυξη ενός ολόκληρου επιχειρηματικού κυκλώματος γύρω από τα πορνεία. Η κατασκευή των οίκων ανοχής συντέλεσε ταυτόχρονα στην οικιστική ανάπτυξη και στην οικιστική υποβάθμιση της περιοχής. Πλάι στα πορνεία των Βούρλων και στα κακόφημα καφενεία της συνοικίας αυτής δημιουργήθηκαν εκατοντάδες προσφυγικές παράγκες. Οι πρόσφυγες συνυπήρξαν τις περισσότερες φορές αρμονικά με τις γυναίκες των πορνείων και τους θαμώνες των τεκέδων ανάμεσά τους γνωστοί ρεπμπέτες της εποχής όπως οι Μάρκος Βαμβακάρης, Ανέστης Δελιάς, Στράτος Παγιουμτζής και Γιώργος Μπάτης.