Ο δεύτερος μεγάλος δρόμος του συνοικισμού ήταν η οδός Αναπαύσεως, ασφαλτοστρωμένη ήδη το 1928 –σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ροδά– κατέληγε στο νεκροταφείο και ένωνε τη Δραπετσώνα με την Ευγένεια και το Κερατσίνι.

Λίγο πριν το νεκροταφείο, επί της Αναπαύσεως, βρισκόταν η Πυριτιδαποθήκη, μια στρατιωτική εγκατάσταση σε πλήρη λειτουργία με στρατιωτική φρουρά, συρματοπλέγματα και προειδοποιητικές πινακίδες για την επικινδυνότητα της άμεσης ανάφλεξης των εύφλεκτων υλικών που φυλάσσονταν εντός του. Πλάι σχεδόν στο τοίχο της Πυριτιδαποθήκης ξεκινούσαν τα παραπήγματα των προσφύγων, χωρίς να τηρούνται τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Σε κοντινή απόσταση βρισκόταν η αυτοσχέδια εκκλησία της Ανάληψης, περιτριγυρισμένη από πόντιους πρόσφυγες που ανέπτυξαν ισχυρούς δεσμούς αλληλοβοήθειας και στήριξης αμέσως μετά την άφιξή τους, δημιουργώντας το Σωματείον Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ποντίων «Αλληλοβοήθεια» στις αρχές του 1923. Ο Νίκος Γρηγοριάδης, γραμματέας της Ένωσης Ποντίων Πειραιώς το 2009, θεωρεί την ίδρυση του συλλόγου ορόσημο για τη βελτίωση της ζωής των ποντίων προσφύγων και την προσφορά του ανεκτίμητη. «Οι γονείς μας βρέθηκαν σε αυτό το κακοτράχαλο μέρος, άγριο, γεμάτο βράχους, και προσπάθησαν από την πρώτη μέρα να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Αμέσως δημιούργησαν τον σύλλογο και στήσαν και ένα τσαντίρι για εκκλησία. Πριν καν φτιάξουν τα δικά τους σπίτια, έχτισαν την εκκλησία. Ο σύλλογος εκτελούσε στην αρχή και χρέη Δημοτικής Αρχής, εξέδιδε πιστοποιητικά και βοηθούσε όλους τους πρόσφυγες, όχι μόνο τους Πόντιους».[1]

[1] Προφορική συνέντευξη του Νίκου Γρηγοριάδη, 19.2.2009 και 23.2.2009.